Czy można doświadczyć depresji i dwóch prób samobójczych, a potem zawalczyć o siebie i odbić się od dna? Problemy egzystencjalne dotykają ludzi niezależnie od ich stanu majątkowego, pozycji życiowej czy bycia bardziej lub mniej znanym. Dotyczą zarówno maluczkich, jak i bohaterów codziennych, medialnych doniesień. Ważne, aby nie poddawać się przeciwnościom, walczyć z nimi i ciągle mieć nadzieję, że będzie lepiej. Pomóc temu może zapoznanie się z przypadkami tych, którzy są "na świeczniku" i którym życie nie oszczędziło konieczności zmagań z trudnymi sytuacjami. Można nawet powiedzieć, że są one szczególnie narażone na destrukcyjny wpływ stresu i blasku sławy. Książka Wybrałem życie jest zapisem rozmowy, jaką przeprowadziła Monika Sobień, twórczyni portalu WeMen.pl, z popularnym aktorem Michałem Czerneckim. Opowieść zaczyna się w jego domu rodzinnym w Zagłębiu i prowadzi przez trudne dzieciństwo i demony przeszłości. Aktor opisuje to, co w jego życiu najważniejsze: miłość, męskie przyjaźnie, bycie ojcem, zarabianie pieniędzy. Michał Czernecki opowiada o sukcesach i porażkach, związanych z uprawianiem tego trudnego zawodu, jakim jest aktorstwo. Praca na planach popularnych polskich filmów i seriali, z czołowymi reżyserami kosztowała go wiele. Nie waha się mówić o depresji, dwóch próbach samobójczych i powracających kryzysach. Te niełatwe momenty stara się przezwyciężać wieloletnią pracą nad sobą. Końcowa konkluzja jest optymistyczna - warto odbijać się od dna, wybierać życie i realizować swoje marzenia. Ważne, żeby przekuwać słabość w siłę i nie poddawać się przeciwnościom losu. Michał Czernecki (ur. 1978 r.) – absolwent krakowskiej PWST. Obecnie gra w najpopularniejszych polskich produkcjach – Diagnoza, Leśniczówka, Wojenne dziewczyny, Ucho Prezesa. Monika Sobień (ur. 1985 r.) – absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego i Szkoły Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy. Stworzyła portal WeMen.pl, w którym najciekawsi mężczyźni w Polsce opowiadają jej swoje historie.

Kalina Jędrusik. Stanisław Dygat. Uwodziciele. Hipnotyzerzy. Królowie życia. Byli dla siebie stworzeni. I byli dla siebie przekleństwem. Kalina przez całe życie była wpatrzona w ojca libertyna, który żył w trójkącie z żoną i jej siostrą. Stanisław pod względem obyczajów bardzo go przypominał. Uznany, charyzmatyczny i sporo od niej starszy pisarz zauważył ją na ulicy, gdy był jeszcze mężem innej. Długo szedł tyłem, by nie stracić jej z oczu - bo w początkującej nieśmiałej aktorce o wielkich i smutnych oczach zobaczył materiał na wielką gwiazdę i pierwszą seksbombę polskiego kina. Dygat wiódł podwójne życie, nie licząc się z nikim. Jędrusik przedstawiał jako swoją żonę, choć był jeszcze mężem Władysławy Nawrockiej. Kiedy Kalina poroniła, w tajemnicy przed nią pogrzebał dziecko. Godził się na jej romanse, a ona opiekowała się nim po zawałach. Eksponowała swoją seksualność jak sztandar. Prowokowała władze swą wolnością. Gdy Gomułka zobaczył jej słynny barbórkowy występ, jej omdlewające spojrzenie i krzyżyk na jej piersi, roztrzaskał telewizor. W kręgach artystycznych i towarzyskich Kalina i Stanisław byli tak wpływowi, że gdyby żyli dzisiaj i mieli konta w mediach społecznościowych, jednym wpisem mogliby wspomóc lub złamać czyjąś karierę.

Wychowany w pałacu potomek chłopów. Jako artysta narodził się już w wieku czterech lat, dzięki fortepianowi bez nóg i klawiatury. Uważa, że całe jego życie to seria przypadków. W końcu, gdyby pewien reżyser nie włączył w odpowiednim momencie telewizora, prawdopodobnie nigdy nie zostałby aktorem. Zbigniew Zamachowski to dla jednych niezapomniany pan Wołodyjowski, dla innych - fenomenalny Shrek. Pracował z największymi: Grzegorzewskim, Kieślowskim, Kutzem, Wajdą. Wisława Szymborska wystawiła mu jedną z najlepszych recenzji w jego życiu: „Lubię jak pan gra, bo pan gra tak, jakby pan nie grał”. I choć zagrał ponad trzysta ról filmowych, telewizyjnych i teatralnych, dla niego najważniejsza jest wciąż muzyka, od której tak naprawdę wszystko się zaczęło. W rozmowie z Beatą Nowicką wspomina dzieciństwo, czasy studenckie i początki kariery. Opowiada o przygodzie z prohibicją, o tym, jak Bogusław Linda uratował mu życie, a Wojciech Malajkat złożył protest przed mauzoleum Lenina. Odsłania często zaskakujące kulisy pracy na estradzie, w filmie i teatrze. Zdradza też, co czuje ojciec czwórki dzieci, które nie poszły w jego ślady i uchyla kurtynę do świata miłości. To nie tylko wywiad ze świetnym aktorem, ale też opowieść o czterdziestu najlepszych latach historii polskiego kina i teatru. Lśni od anegdot, zabawnych historyjek, tajemnic. Zamachowski ma dar opowiadania „filmowymi scenami”, dzięki czemu czytelnik czuje się… jak w filmie.

W szczerych do bólu słowach Henryk Gołębiewski opowiada o swoim wyjątkowo barwnym, ale czasem także czarno-białym życiu. W latach siedemdziesiątych był gwiazdą seriali dziecięcych ("Wakacje z duchami", "Podróż za jeden uśmiech", "Stawiam na Tolka Banana"), potem zniknął nagle z ekranu, aby powrócić po dwudziestu latach kultową rolą Ediego w filmie pod tym samym tytułem. Biografia skrzy się anegdotami z planów filmowych, ukazuje przygody i przemyślenia człowieka, który mimo wielkiej popularności zachował wyjątkową skromność i wciąż pozostaje sobą. Jest czasem brutalny, czasem nieco sentymentalny, ale zawsze wyjątkowy i zawsze niebanalny.

Jan Nowicki. Aktor, pisarz, poeta. Dla większości Wielki Szu, choć on sam najbardziej dumny był ze swoich książek. Uważał, że aktorem może być każdy, a prawdziwych pisarzy jest niewielu. Nikt tak nie uwodził słowem jak on. Szuler doskonały. Również w miłości, której nieustannie szukał. Uważał, że w życiu mu się po prostu udało. Bo nie miał wielkich marzeń. Prosty chłopak z małego Kowala na Kujawach wybrał się w świat i zdobył tam więcej, niż się spodziewał. Wracał jednak zawsze w rodzinne strony, bo najbardziej cenił prostotę wiejskiego życia. Żył, jak chciał, na własnych warunkach. I tak odszedł.