Joe Tasker, brytyjski wspinacz, nazwał góry dziką areną. Wiele w tym prawdy, bo tak naprawdę kiedyś wyprawy w góry wysokie były wyjściem poza świat cywilizacji. Alpinista przebywał jakby na innej planecie, odcięty od rodziny, informacji, często też od jakiejkolwiek pomocy z zewnątrz. Dziś, dzięki komunikacji satelitarnej, dzięki Internetowi, na bieżąco można śledzić przebieg całych wypraw oraz losy akcji ratunkowych. Za przykład niech posłuży historia z Nanga Parbat, którą w styczniu 2018 roku żyła cała Polska. Akcja ratunkowa po Elizabeth Revol i Tomasza Mackiewicza przeprowadzona przez czterech polskich alpinistów, w tym autora książki, nadługie godziny przykuła tysiące osób do ekranów telewizorów i komputerów.

W niniejszej książce opisano tę oraz inne spektakularne i dramatyczne akcje ratunkowe, które nie zostały nagłośnione przez media i mało kto o nich wiedział. Denis Urubko w swych, często intymnych, opowiadaniach chce skłonić czytelnika do refleksji nad pytaniem o istotę alpinizmu, o zasadność podejmowania ryzyka w celu ratowania ludzkiego życia. Opowiadania te pięknie korespondują z twierdzeniem Andrzeja Wilczkowskiego, że nikt nie dał alpiniście prawa rezygnacji ze swojego człowieczeństwa na rzecz górskiej pasji.

„Był sobie pies”. Albo… „Dawno, dawno temu był sobie pies”. Tak można by zacząć opowieść o bohaterze tej książki, gdyby była bajką. Bajką jednak nie jest. To prawdziwa historia o psach, które ratują ludzi w górach. A zatem ani „dawno temu”, ani tym bardziej „był sobie”, bo wciąż jest. On i jego koledzy. Są na każde wezwanie...

Zosia i Franek po raz pierwszy przyjeżdżają z rodzicami do Zakopanego. Dziewczynka ma dopiero siedem lat, ale wie, czego chce i jak postawić na swoim. Jej starszy o trzy lata brat jest bardziej nieśmiały. Ferie w Tatrach to dla nich wszystkich niezła lekcja. Los chce, że wynajmują pokoje w rodzinie ratowników TOPR-u. Gospodarz, pan Stanisław Gąsienica, jest już na emeryturze. Jego syn, Jędrzej, aktywnie działa w Pogotowiu. A wnuk, jedenastoletni Jaś, pójdzie pewnie kiedyś w ich ślady. Rodzina z Warszawy niewiele wie o górach. Jednak jedenaście dni z ratownikami dużo zmieni. „Mieszczuchy” nauczą się na własnych błędach, jak bezpiecznie zdobywać Tatry, poznają prawdziwe akcje TOPR-u i historię Pogotowia. Dowiedzą się, co to są lawiny, dlaczego zimą, idąc w góry, warto mieć ze sobą detektor, sondę i... łopatkę. Jak pracują psy lawinowe. Jak chodzić po górach, żeby się nie męczyć. W tej książce znajdziecie niewiarygodne, zaskakujące, czasami smutne, lecz częściej dobrze kończące się historie, które – uwaga! – zdarzyły się naprawdę. Także te o niedźwiedziach, świstakach, polowacach, kłusownikach i Janie Krzeptowskim Sabale, który potrafił oczarować swoimi opowieściami nawet wielkich pisarzy. Książkę wzbogaca blisko 150 zdjęć, m.in. z akcji ratowniczych, oraz krótkie filmy o TOPR-ze, do których odsyłają specjalne kody. Takiej książki o Tatrach, Zakopanem, ratownikach górskich i turystach – dla czytelników od 9 do 100 lat – dotąd jeszcze nie było. Książkę rekomenduje Jan Krzysztof, naczelnik TOPR-u, który otoczył merytoryczną opieką tę publikację: „Zapraszam do lektury tej unikatowej – w formie i treści – książki wprowadzającej młodych ludzi w tajniki turystyki górskiej. Jestem głęboko przekonany, że tak ciekawa i oryginalna forma edukacji młodych ludzi pozwoli im nabyć wiedzę i doświadczenie – ważne elementy kultury górskiej – i bezpiecznie cieszyć się urokami tatrzańskiej przyrody”.

Ile trwała najdłuższa reanimacja? Jakie szanse na przeżycie ma człowiek w lawinie? Dlaczego akcje jaskiniowe uważane są za jedne z najtrudniejszych? Jaka była najdłuższa wyprawa TOPR? Czy śmigłowiec Sokół przyleci po rannego zawsze i o każdej porze? Jaką rolę w ratowaniu ludzi odgrywają toprowskie psy? Jak dalece ratownicy ryzykują własne życie? Co ich motywuje? Co denerwuje? Jak się szkolą? Co umieją? Ta książka jest pierwszą tego typu pozycją w Polsce. Nikomu do tej pory nie udało się skłonić ratowników do opowieści o trudach ich pracy. O ich sukcesach, porażkach, wątpliwościach oraz bohaterskiej niezłomności. TOPR to hermetyczne środowisko ludzi, którzy "robią swoje", nie bardzo o tym rozprawiając. Bo kto zrozumie ich strach, gdy zaglądają śmierci w oczy? Kto poczuje to brzemię odpowiedzialności za kolegów i ratowanego? Dla kogo te kilka słów: "uroczyście przysięgam pod słowem honoru" będzie życiowym mottem? TOPR to instytucja ze 110-letnią tradycją. Instytucja, którą tworzą ludzie z krwi i kości. Zwyczajni, a jednak - wyjątkowi. Zapraszamy do ich świata. Do historii o życiu, determinacji, bólu, nadziei i cudach.

Liczne ofiary, które pochłonęły Karkonosze na przestrzeni klikuset lat, niechaj będą przestrogą dla tych, którzy sądzą, że zdołają okiełznać naturę albo że ją doskonale poznali. Nic bardziej mylnego; w okolicach Jeleniej Góry, Kowar i Karpacza nikt nie zna dnia a ni godziny, kiedy pojawi się burza, gęsta mgła, wyleją potoki i rzeki, albo zejdzie lawina. Czasami można domyślać się nadejścia pewnych zjawisk atmosferycznych, ale nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć anomalii pogodowych oraz tego, jak destrukcyjnie wpłyną na nasze i cudze życie. Tekst uzupełnia 112 zdjęć i grafik.