Książka składa się z 30 krótkich tekstów opisujących to samo zdarzenie na 30 różnych sposobów. Stylistycznie zróżnicowane formy wypowiedzi, wykorzystujące niektóre gatunki literackie, pozwalają nam poznać opowieść z wielu perspektyw, poziomów wrażliwości, komunikatywności, spostrzegawczości itp. Każda kolejna interpretacja wydarzenia pokazuje, jak różni jesteśmy, jak różnego języka używamy i w jak rozmaity sposób odbieramy rzeczywistość - zależnie od osobowości, nastroju, intencji, wiedzy, a nawet pory dnia.

Drodzy Dorośli i Drogie Dzieci! Ekonieborak, tytułowy bohater naszej nowej książki pt. Draka Ekonieboraka zaprasza Was do swojego świata. Podróżuje w nim terenówką, robi zakupy i pranie, gromadzi śmieci, ogląda telewizję i korzysta z komputera przy włączonym świetle. Ekonieborak mieszka wśród nas, może jest twoim krewnym, sąsiadem, może ty sam niekiedy zachowujesz się podobnie do niego? Każdy z nas popełnia ekologiczne grzechy. Profesor Sumienie liczy na to, że dokona się w Tobie EKOprzemiana! Pośmiejmy się my dorośli z samych siebie! Pozwólmy dzieciom pośmiać się z dorosłych! Życzymy wszystkim małym i dużym czytelnikom wspanialej zabawy!

"Katastrofy" to kolejna po "Murach", "Rewolucjach" i "Wojnach" książka duetu Boguś Janiszewski, Max Skorwider, którzy tym razem rozprawiają się w sposób niebanalny z katastrofami. Opisują skutki, przebieg i konsekwencje zarówno katastrof wynikających z sił natury, jak i tych, które sami na siebie sprowadzamy. Autorzy stawiają tezę, że ludzie są mistrzami katastrof i potrafią zniszczyć wszystko, w sposób nagły i nieodwracalny. Palą, wycinają, zabijają, dewastują. Książka jest refleksją nad rolą człowieka w świecie, jego mądrością, dzięki której potrafi on przewidywać katastrofy naturalne i walczyć z ich konsekwencjami, jak również rolą jaką odgrywa w niszczeniu naszej planety. Z lektury tej książki wynika, że największych katastrof doświadczamy nie za sprawą tornada, trzęsienia ziemi czy tsunami, ale w wyniku działań człowieka. Jeżeli chodzi o destrukcję i zniszczenie, możemy konkurować co najwyżej z bakteriami i wirusami. Wygląda na to, że człowiek jest sam dla siebie największą katastrofą. Czy nadal zastanawiacie się nad tym czy czytać z dziećmi książki na trudne tematy? Książka obok faktów i ich interpretacji zawiera dość sporą dawkę humoru zarówno w tekstach, jak i mistrzowskich, nadzwyczajnych ilustracjach, nawiązujących do arcydzieł sztuki i kontekstów kulturowych.

Istnieje takie miejsce, którego nie ma na mapie, o którym nie słyszał żaden nauczyciel geografii, i do którego można trafić bez kompasu. Tym miejscem jest kraina wyobraźni. Z pewnością nie raz udało Ci się tam zajrzeć. Może kiedyś chciałeś pobujać w obłokach, czy tak jak Linka uciec od świata z powodu trudnych emocji. Bywa, że świat traci kolor i pojawia się ktoś, kto burzy jego porządek i wtedy chce się wyjść z domu i znaleźć bardziej przyjazne miejsce. Kiedy nieoczekiwanie w życiu Linki pojawia się Pani De i zaczyna panoszyć się jakby była u siebie Linka ucieka do krainy wyobraźni i dzięki mysiej rodzinie pokonuje najróżniejsze przeciwności. W podróży towarzyszy jej ukochana kotka Marcjanna, która służy dobrą radą i pomaga w trudnych sytuacjach. W mysim mieście Linka czuje się dobrze i bezpiecznie. Spotyka tam mysią przyjaciółkę i jej rodzinę. Zapomina, że jest samotna. Poznaje tam smutnego, tajemniczego chłopca, który nie ma ochoty z nikim się przyjaźnić. Książka jest metaforyczną, nostalgiczną opowieścią o depresji, która dręcząc rodziców dopada również dzieci. Rzeczywistość miesza się tu ze światem wyobraźni, w którym mała dziewczynka odnajduje spokój i siłę. Mimo trudnego tematu Czytelnik nie raz się uśmiechnie. To historia o sile wyobraźni, cierpliwości i odwadze – w której – jak w klasycznej baśni zawsze zwycięża dobro. Zatem…wystarczy tylko zajrzeć do książki i razem z Linką wypowiedzieć odpowiednie zaklęcie – klucz aby znaleźć się w mysim mieście pod podłogą. /Powyżsyz opis pochodzi od wydawcy/.

Co to za dziwny tytuł: Między światem a zaświatem... Czy zaświat to piekło? Kraina umarłych? Bo świat - to wiadomo. To my: nasze ręce, głowy i nogi. Nasze domy. Nasze ulice, lasy, rzeki, psy i ptaki. Nasze samochody, komputery i zabawki. Słowa, dźwięki, uczucia i myśli. Atomy i czarne dziury. Mrówki i galaktyki. Cały wielki, nieskończony wszechświat. Za którym nie ma nic, bo jest on nieskończony. No to czym jest zaświat? Zaświat to piąta strona świata. To część rzeczywistości, którą człowiek od zawsze wyłącznie przeczuwa i której nie może dotknąć. Ludzie od wieków wierzyli - albo po prostu czuli - że świat i zaświat nieustająco się przenikają. Że dzieli je tylko zasłona z mgły. Zaświat mógł się objawić w różnych miejscach i czasach. Jego bramami były źródła, rozstaje dróg i miedze między polami, a także progi domów i lustra. Zaświat ukazywał się w ogniu, w wodzie - tej jasnej, żywej, i tej ciemnej, martwej. W chmurach, burzach i piorunach. Drogami do zaświata były rzeki i drzewa...

Trudno odpowiedzieć dziecku na wszystkie pytania. Niektóre z nich nadal krępują rodziców i dziadków, którzy korzystają z odpowiedzi często mijających się z prawdą. Te najbardziej dociekliwe często dotyczą cielesności, seksualności i prokreacji. Zdarza się, że udajemy, że pytanie nie padło, zmieniamy temat lub opowiadamy historie o bocianie i kapuście z nadzieją, że kolejne pytania nie padną. A przecież oswajanie się z własnym ciałem towarzyszy dzieciom już w okresie niemowlęcym, a pytanie „skąd jestem?”, to jedno z najważniejszych, które pada z ust dziecka w bardzo wczesnym dzieciństwie. Tymczasem temat prokreacji i nazywanie części ciała, które biorą udział w akcie poczęcia wciąż nie przechodzi nam przez gardło. Dziecięce pytania dotyczące intymności za każdym razem budzą w nas zakłopotanie. W książeczce "Skąd jestem?" podpowiadamy rodzicom, dziadkom i opiekunom jak rozmawiać z dziećmi na temat poczęcia i narodzin. Tekstowi, w którym padają słowa „cipka” i „siusiak” towarzyszą piękne kolorowe ilustracje Marianny Sztymy. Mamy nadzieje, że nasza książeczka jest piękną intymną historią, która nikogo nie zawstydzi.

Ta opowieść powstała tuż po śmierci mojej córki. Patrzyłam na jej znajomych i przyjaciół, tych niedużych, dziesięcioletnich i widziałam, że stoją oko w oko z niepojętym, tak samo, jak my wszyscy. Uświadomiłam sobie wtedy, że nie znam żadnej, ale to żadnej historii dla dzieci, która mówiłaby o śmierci. I o tym, co się dzieje z nami, którzy zostajemy tutaj, po śmierci kogoś bliskiego. Pomyślałam wtedy – a co z dziećmi jeszcze młodszymi, które pojmują świat zupełnie nieintelektualnie? Trudno rozmawiać z dziećmi o nieuchronności, o śmierci, o chorobie, o tym, co wydaje się zupełnie bez sensu, czasem nawet niesprawiedliwe. Trudno rozmawiać z nimi o tym, co się dzieje z człowiekiem, który musi się z tym zmierzyć. O emocjach, tych najtrudniejszych, o których często słyszymy, że są "złe" – a przecież są naturalne. Baśń umożliwia mówienie obrazami. Umożliwia nazywanie spraw wprost, z pominięciem procesu racjonalizacji. Daje nam do ręki magiczne narzędzia. Wymyśliłam tę opowieść dla najmłodszych. Z myślą o tym, że przez kolejne przygody będziemy przechodzić wspólnie. Kiedy ją opowiadam na żywo, to dzieci wymyślają sposoby na przedostanie się przez Rzekę Smutku, Wściekły Las i Otchłań Rozpaczy. I opowiadają o tym, jakie one są i jak sobie z nimi poradzić. Opowiadają o swoich własnych doświadczeniach. W książce te sposoby opisałam ja, ale polecam Wam bardzo, bardzo czytanie tej opowieści po swojemu. Rozmawiajcie i wymyślajcie wspólnie. Opowieści po to są, żeby były nasze, żeby je zmieniać, udomawiać. Pozwólcie dzieciom pytać. I wy sami pytajcie. Ja sama staram się zamieniać pytanie "dlaczego" (na które trudno znaleźć sensowną odpowiedź), na pytanie "jak, w jaki sposób". Tak, by umożliwić dzieciom szukanie odpowiedzi, które są mocno osadzone w ich małym, dziecięcym życiu. Warto też mówić dużo i często o tym, że człowiek – mały i duży – ma prawo być smutny, zły, czy osowiały. Ma prawo chcieć być sam. Ma prawo chcieć pomilczeć. Ma prawo nie chcieć się śmiać i przytulać.